ვარჯიში შეუსაბამო გარემოში

 ახალგაზრდებს წარმატების მისაღწევად პირობები არ აქვთ

ახალციხის კომპლექსურ სასპორტო სკოლას შესაძლოა სახურავი ჩამოენგრეს. სასწავლო დაწესებულება აუცილებელი ინვენტარის გარეშე ფუნქციონირებს, რაც წარმატების მიღწევის შანსებს ამცირებს. 
 
ახალციხის კომპლექსური სასპორტო სკოლა 1986 წელს აშენდა. შენობაში არსებობდა გათბობისა და ვენტილაციის ქსელი, მოწესრიგებული იყო სასადილო და საშხაპე ოთახები და სველი წერტილები. დაწესებულებას ყველა საჭირო ინვენტარიც გაჩნდა. დღეს კი ამ ყველაფრისგან მხოლოდ ცარიელი, დაბზარული კედლებიღაა დარჩენილი. 

შენობაში ორი დარბაზი, ოთხი გასახდელი ოთახი და რამდენიმე კაბინეტია. გასახდელი ოთახებიდან სკოლას მხოლოდ ძირითადი კედლები შემორჩა. სავალალო მდგომარეობაშია შენობის სახურავის ის ნაწილიც, რომელიც გასახდელ ოთახებს ესაზღვრება.

“დიდი ხნის განმავლობაში სახურავის მაგივრობას ზემოდან დასხმული გუდრონი გვიწევდა. ზედაპირზე წვიმის წყალი გროვდებოდა და შენობაში ჩააღწია. ოთხი წლის წინ ახალი სახურავით გადაიხურა, მაგრამ ქვეშ “სინკარები” სულ დამპალია”, - ამბობს სასპორტო სკოლის დირექტორი გრიგოლ ტაბატაძე.

მინებჩამტვრეული ოთახებიდან დერეფნის გავლით დიდი დარბაზში შევდივართ, სადაც უზარმაზარ ფანჯრებს არცერთი მინა არ აქვს. ორპირი ქარის გამო აქ ბავშვები მხოლოდ ზაფხულობით ვარჯიშობენ. მოჭიდავეები და ძალოსნები კვირაში სამ-სამი დღე პატარა დარბაზში გადიან წვრთნებს, სადაც ფანჯრებს მინები აქვს და შედარებით თბილა. 

“აქ რასაც ხედავთ, სულ ბავშვებისა და მათი მშობლების მონდომებითაა გაკეთებული”, - გვიხსნის დირეტქორი.

სკოლას 152 მოსწავლე და 14 თანამშრომელი ჰყავს. 6-დან 20 წლამდე ასაკის ბავშვები აქ მძლეოსნობის, ძალოსნობის, ჭიდაობის, ფეხბურთის, კრივისა და ჭადრაკის წრეებზე დადიან. მომავალი სპორტსმენები გადასახადს არ იხდიან, მეცადინეობა უფასოა.  

“ძირითადად მრავალშვილიანი და გაჭირვებული ოჯახიდან დაჰყავთ ბავშვები. ფასიან წრეების გახსნას აზრი არ აქვს, ასეთ პირობებში არცერთი მშობელი არ გადაიხდის თანხას”, - ამბობს გრიგოლ ტაბატაძე. 

ახალციხეში კომპლექსური სასპორტო სკოლის გარდა სპორტული წრეები მესამე საჯარო სკოლასა და ყოფილ ოფიცერთა სახლში ტარდება. აქ კარატესა და კრივის კერძო წრეებია გახსნილი. მეცადინეობა ფასიანია, თუმცა პირობები გაცილებით უკეთესია. 

“ძალიან კარგი დარბაზი აქვთ, თანამდეროვე სტანდარტების. ჩვენთან კრივის დარბაზი საერთოდ აღარ არის, რამდენიმე წლის წინ “ებრაელების უბანში” ადგილობრივი მეცენატის ინიციატივით გაკეთდა დარბაზი, სადაც ჩვენი ბავშვები ვარჯიშობენ”, - გვიხსნის დირექტორი.

იმისთვის რომ სასპორტო სკოლა გარემონტდეს და ვარჯიშისთვის ელემენტარული პირობები შეიქმნას, დირექტორის თქმით, დაახლოებით ნახევარ მილიონ ლარამდეა საჭირო: “რამდენიმე წლის წინ საპროექტო სამსახურიდან იყვნენ, დათვალეს რა თანხები დასჭირდებოდა სკოლის რემონტს, თუმცა ორი წლის წინ ადგილობრივი მუნიციპალიტეტის ბაზაზე გადმოვედით და ცენტრიდან დახმარების იმედიც გაქრა”.

ადგილობრივი ბიუჯეტიდან სკოლა ყოველწლიურად 48 000 ლარით ფინანსდება. დირექტორის განმარტებით, თანხის დიდი ნაწილი სხვადასხვა გასვლით ტურნირებში იხარჯება. ნაწილი კი ხელფასებსა და გათბობას ხმარდება: “მწვრთნელებს 100 ლარი აქვთ ხელფასი. დანარჩენი თანხა გასვლით ტურნირებში მიდის - მგზავრობის, კვებისა და დაბინავების ხარჯი. შეიძლება თვეში 2-3 ჯერ გვქონდეს გასვლითი ტურები საქართველოს პირველობებზე, რომლებიც თბილისის გარდა, ქუთაისსა და კახეთში იმართება ხოლმე”.

ახალციხის მუნიციპალიტეტის გამგეობის განათლების, კულტურის, სპორტის, ძეგლთადაცვისა და ახალგაზრდულ საქმეთა სამსახურის უფროსის იური ზარიძის განმარტებით, შესაძლოა მომავალი წლის ბიუჯეტში სკოლის რემონტისთვს საჭირო თანხები ჩაისვას: “ბევრი რამეა გასაკეთებლი. სავარაუდოდ გარკვეული თანხები გამოიყოფა, თუმცა რამდენი ეს ჯერ არ ვიცით”. 

მიუხედავად იმისა, რომ სკოლაში შესაბამისი პირობები არ აქვთ, ახალგაზრდები წარმატებებს მაინც აღწევენ. 

“მძლეოსნობაში საქართველოს ეროვნულ ნაკრებში 18 სპორტსმენია, აქედან ხუთი ჩვენი წარმომადგენელია”, - ამბობს მწვრთნელი მძლეოსნობაში დიანა გოგოლაძე და განმარტავს, რომ მიუხედავად იმისა რომ მძლეოსნობაში მათ 20 წლის რეკორდსმენიც ჰყავთ და საქართველოსა და ევროპის თასის პრიზიორებიც, სრულფასოვან სპორტსმენებად ჩამოყალიბებისთვის დახაზული სარბენი ბილიკი, სავარჯიშო შიპები და საშხაპეებია საჭირო. სხვა რეგიონის სპორტსმენებისგან განსხვავებით ახალციხის მძლეოსანთა ნაკრები შეჯიბრებებზე მოუწესრიგებელი ცხადდება: “არა აქვთ ფორმები, საწვიმრები, სავარჯიშო შიპები და რაც ყველაზე მთავარია, როცა დახაზულ და დანომრილ სარბენ ბილიკზე დგებიან, იბნევიან”.

გრიგოლ ტაბატაძის განმარტებით, სარბენი ბილიკის გაკეთება სოლიდურ თანხებს მოითხოვს: “რეზინის სპეციალური სარბენი ბილიკი არასდროს გვქონია, თეთრი მიწით ვხაზავდი ხოლმე და ის მიწაც აღარ გვაქვს ახლა”.

სკოლაში ამბობენ, რომ პირობები რომ ჰქონდეთ, მეტ წარმატებას მიაღწევდნენ და ისეთი წრეების გახსნას შეძლებდნენ, რაზეც ბავშვების დაინტერესება დიდია. 

“მშობლებისგან ვიცი, რომ ძალიან ბევრს კალათბურთსა და ფრენბურთზე უნდა სიარული. პირობები რომ გვქონდეს, ბევრ ბავშვს ქუჩას ჩამოვაშორებდით”, - ამბობს დირექტორი. 

ნათია ნებიერიძე, ახალციხე